ลูกแรดเตรียมพร้อมล่าเหยื่อ

สิ่งที่ได้จากการฝึกประสบการณ์วิชาชีพ

1. ทำให้ได้ฝึกการเป็นคนที่มีวินัยในตัวเอง เพราะการอยู่ร่วมกันในสังคมนั้น จะต้องปฏิบัติตามกฎระเบียบและกติกามารยาทในการอยู่ร่วมกันในสังคม เพื่อให้เกิดสงบเรียบร้อย รู้จักการให้อภัย การมีน้ำใจ การปฏิบัติตัวและการวางตัวที่ดีในสังคม
2. ทำให้ได้ฝึกการเป็นคนที่มีบุคลิกภาพที่ดี เพราะการเรียนวิชาเตรียมฝึกแต่ละครั้งนั้นจะต้องแต่งกายให้ถูกระเบียบเรียบร้อยเสมอ เช่น ทรงผม เข็มขัด รองเท้า เสื้อ กางเกง จะต้องถูกระเบียบตามที่มหาลัยกำหนดเท่านั้น ซึ่งการแต่งกายชุดนักศึกษาที่ถูกต้องเรียบร้อยนั้นจะช่วยเสริมให้บุคลิกภาพที่ดีต่อตัวเอง ทำให้เราเป็นคนที่มีความเชื่อมั่นใจตัวเอง เป็นที่น่านับถือของคนในสังคม นอกจากนั้นแล้วการมีบุคลิกภาพที่ดี ทำให้คนอื่นอยากเข้ามาทำความรู้จัก
3. ทำให้ได้ฝึกการปฏิบัติตัวที่ดีเวลาอยู่ร่วมกันในสังคม การอยู่ร่วมกันในสังคมนั้นมีคนคนมากหน้าหลายตา การที่จะทำให้เราสามารถดำเนินชีวิตอยู่ในสังคมได้อย่างมีความสุขนั้น เราจะต้องเป็นคนที่รู้จักการให้อภัย มีน้ำใจ ช่วยเหลือซึ่งกันและกัน มีมนุษย์สัมพันธ์ที่ดีกับคนอื่น และต้องสามารถวางตัวที่ดีและเหมาะสม
4. ทำให้ได้รู้จักการทำงานที่เป็นกลุ่ม การทำงานเป็นกลุ่มจะช่วยฝึกให้เรารู้จักช่วยกันระดมความคิดของแต่ละคนขึ้นมาเพื่อสร้างสรรค์ผลงานที่ดีออกมา รู้จักความสามัคคีกัน รู้จักช่วยเหลือซึ่งกันและกัน เวลามีปัญหาอะไรกันก็มานั่งช่วยกันคิดหาทางออกว่าจะแก้ปัญหาอย่างไรดี เพื่อขจัดปัญหานั้นออกไป
5. ทำให้เราได้ฝึกการทำงานจริง เนื่องจากต้องมีกิจกรรมของแต่ละแขนง ซึ่งเป็นการฝึกให้เรารู้จักการวางแผนการทำงานว่ามีขั้นตอนการทำงานอย่างไร เพื่อให้การทำงานนั้นสามารถที่จะดำเนินการไปตามแผนที่เราได้วางไว้ ทำให้รู้จักวิธีการแก้ปัญหาเวลาที่เราเจอปัญหาขึ้นมา จากการทำงานว่าจะทำอย่างไร
6. ทำให้เราได้รับความรู้และประสบการณ์ต่างๆ มากมายจากวิทยากรที่มาบรรยาย ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของคุณธรรมจริยธรรมว่าจะต้องประพฤติปฏิบัติตัวอย่างไรเพื่อที่จะให้เป็นคนที่มีคุณธรรมจริยธรรม และเป็นคนดีของสังคม
7. ภาษาไทยในชีวิตประจำวัน ฝึกให้เราเป็นคนที่สามารถใช้ทักษะด้านภาษาไทยไม่ว่า การพูด การฟัง การเขียน และการอ่าน ให้ถูกต้อง การคัดลายมือ ฝึกให้เราเป็นคนที่ทำงานเป็นระเบียบเรียบร้อย
8. การทดสอบภาษาอังกฤษ เป็นการวัดความรู้ความสามารถในด้านภาษาอังกฤษ เพื่อที่จะเตรียมพร้อม และนำความรู้ไปประยุกต์ใช้ในชิวิตของการทำงานให้มีประสิทธิภาพ ซึ่งเป็นคุณสมบัติข้อหนึ่งของบัณฑิตของสวนดุสิตที่จะต้องมี
9. การเงินส่วนบุคคลนั้น ฝึกให้เราได้รู้จักการออมเงิน เพื่อเรามีความรู้ความสามารถในเรื่องของการวางแผนการเงินของเราให้มีประสิทธิภาพยิ่งขึ้น
จากการเรียนวิชาการเตรียมฝึกประสบการณ์วิชาชีพบริหารธุรกิจ 3 นั้น ทำให้เราได้มีการฝึกเตรียมความพร้อม ในด้านหลาย ๆ ด้าน ไม่ว่าจะทั้งทางด้านบุคลิกภาพ การมีมนุษย์สัมพันธ์ที่ดี ความรู้ความสามารถในการใช้เทคโนโลยีต่าง ๆ ฝึกการทำงานให้เป็นระเบียบ ทักษะภาษาอังกฤษ การวางตัวที่เหมาะสมในการอยู่ร่วมกันในสังคม ฝึกให้เรารู้จักเป็นคนที่มีความฉลาดทั้งด้านอารมณ์ และสังคม นอกจากนั้นยังฝึกให้เรามีความรู้เกี่ยวกับธุรกิจต่าง ๆ เป็นต้น ทำให้เราสามารถออกไปฝึกปฏิบัติงานในสถานประกอบการต่าง ๆ ได้อย่างมีความรู้ความสามารถ

สรุปการเรียน DTS08-22-09-2552

Sorting

การเรียงลำดับ (sorting) เป็นการจัดให้เป็นระเบียบมีแบบแผน ช่วยให้การค้นหาสิ่งของหรือข้อมูล ซึ่งจะสามารถกระทำได้รวดเร็วและมีประสิทธิภาพ เช่น การค้นหาความหมายของคำในพจนานุกรม ทำได้ค่อนข้างง่ายและรวดเร็วเนื่องจากมีการเรียงลำดับคำตามตัวอักษรไว้อย่างมีระบบและเป็นระเบียบ หรือ การค้นหาหมายเลขโทรศัพท์ในสมุดโทรศัพท์ ซึ่งมีการเรียงลำดับ ตามชื่อและชื่อสกุลของ
เจ้าของโทรศัพท์ไว้ ทำให้สามารถค้นหา หมายเลขโทรศัพท์ของคนที่ต้องการได้อย่างรวดเร็ว เป็นต้น


การเรียงลำดับแบบเร็ว (quick sort)เป็นวิธีการเรียงลำดับที่ใช้เวลาน้อยเหมาะสำหรับข้อมูลที่มีจำนวนมากที่ต้องการความรวดเร็ว
ในการทำงาน วิธีนี้จะเลือกข้อมูลจากกลุ่มข้อมูลขึ้นมาหนึ่งค่าเป็นค่าหลัก แล้วหาตำแหน่งที่ถูกต้องให้กับค่าหลักนี้ เมื่อได้ตำแหน่งที่ถูกต้องแล้ว ใช้ค่าหลักนี้เป็นหลักในการแบ่งข้อมูลออกเป็นสองส่วนถ้าเป็นการเรียงลำดับจากน้อยไปมาก ส่วนแรกอยู่ในตอนหน้าข้อมูล ทั้งหมดจะมีค่าน้อยกว่าค่าหลักที่เป็นตัวแบ่งส่วน

กรณีที่ดีที่สุด คือ กรณีที่ค่าหลักที่เลือกแบ่งแล้วข้อมูลอยู่ตรงกลางกลุ่มพอดี และในแต่ละส่วนย่อยก็เช่นเดียวกันจำนวนครั้งของการเปรียบเทียบเป็นดังนี้จำนวนครั้งของการเปรียบเทียบ = n log2 n ครั้ง

กรณีที่แย่ที่สุด คือ กรณีที่ข้อมูลมีการเรียงลำดับอยู่แล้ว อาจจะเรียงจากน้อยไปมากหรือจากมากไปน้อย หรือค่าหลักที่เลือกในแต่ละครั้งเป็นค่าหลักที่น้อยที่สุดหรือมากที่สุด จำนวนครั้งของการเปรียบเทียบจะมากที่สุดดังนี้จำนวนครั้งของการเปรียบเทียบ
= (n −1) + (n −2) + . . . + 3 + 2 + 1
= n (n −1) / 2 ครั้ง

การค้นหาข้อมูล (Searching)
แบ่งเป็น 2 ประเภท ตามแหล่งที่จัดเก็บข้อมูลเช่นเดียวกับการเรียงลำดับ
การค้นหาข้อมูลแบบภายใน (Internal Searching)
การค้นหาข้อมูลแบบภายนอก (External Searching)

1. การค้นหาแบบเชิงเส้นหรือการค้นหาตามลำดับ(Linear)เป็นวิธีที่ใช้กับข้อมูลที่ยังไม่ได้เรียงลำดับ
2. การค้นหาแบบเซนทินัล (Sentinel)เป็นวิธีที่การค้นหาแบบเดียวกับวิธีการค้นหาแบบเชิงเส้นแต่ประสิทธิภาพดีกว่าตรงที่เปรียบเทียบน้อยครั้งกว่า พัฒนามาจากอัลกอริทึมแบบเชิงเส้น


การค้นหาแบบไบนารี (Binary Search)
การค้นหาแบบไบนารีใช้กับข้อมูลที่ ถูกจัดเรียงแล้วเท่านั้นหลักการของการค้นหาคือ ข้อมูลถูกแบ่งออกเป็นสองส่วนแล้วนำค่ากลางข้อมูลมาเปรียบเทียบกับคีย์ที่ต้องการหา
1.หาตัวแทนข้อมูลเพื่อนำมาเปรียบเทียบกับค่าที่ต้องการค้น
ตำแหน่งตัวแทนข้อมูลหาได้จากสูตร
mid = (low+high)/2
mid คือ ตำแหน่งกลาง ,low คือ ตำแหน่งต้นแถวลำดับ
high คือ ตำแหน่งท้ายของแถวลำดับ
2. นำผลการเปรียบเทียบกรณีที่หาไม่พบมาใช้ในการค้นหารอบต่อไปหาในส่วน A ถ้าค่าที่จะหานั้นน้อยกว่าค่าที่ตำแหน่งกลาง ในทางกลับกันหาในส่วน Bถ้าค่าที่จะหานั้นมากกว่าค่าตำแหน่งกลาง

สรุปการเรียน DTS07-02-09-2552

Graph

กราฟ (Graph) เป็นโครงสร้างข้อมูลแบบไม่ใช่เชิงเส้น อีกชนิดหนึ่ง กราฟเป็นโครงสร้างข้อมูลที่มีการนำไปใช้ในงานที่เกี่ยวข้องกับการแก้ปัญหาที่ค่อนข้างซับซ้อนเช่น การวางข่าย งานคอมพิวเตอร์ การวิเคราะห์เส้นทางวิกฤติ และปัญหาเส้นทางที่สั้นที่สุด เป็นต้น

การท่องไปในกราฟ
1. การค้นหาแบบกว้าง (Breadth-first Search)
2. การค้นหาแบบลึก (Depth-first Search)

การท่องไปในกราฟ
1. การค้นหาแบบกว้าง (Breadth-first Search)กำหนดจุดเริ่มต้น ถ้าให้เริ่มต้นที่จุด A การค้นหาจะเริ่มต้นที่โหนดประชิดของ A จนครบทุกจำนวนของโหนดประชิดจากภาพที่ปรากฏต่อไปนี้ โหนด N1 โหนด N2 ไปเรื่อย ๆจนจบที่โหนด Nk การค้นหาแบบกว้างจะค้นหาต่อที่โหนดประชิดของ N1 ซึ่งเป็นโหนด ประชิดแรกของโหนด Aแบบแผนการค้นหา จะเป็นแบบเดียวกับโหนด A หลังจากเสร็จสิ้นการค้นหาจะดำเนินการค้นหาต่อที่ โหนด N2 จนสุดท้ายจบที่ โหนด Nk ในหารค้นหาแบบกว้างจะใช้คิวเก็บลำดับ
ของโหนด ที่ต้องการค้นหาต่อไป

1.1 การค้นหาแบบกว้าง ในกราฟไม่มีทิศทาง รายชื่อโหนดที่พบจากการค้นหาแบบกว้าง มีได้หลายรายการขึ้นกับลำดับการเรียงโหนดประชิดดังตารางต่อไปนี้ แสดงค่าโหนดประชิดของโหนดทุกโหนด ซึ่งสร้างมาจากกราฟถ้ากำหนดให้เริ่มต้นค้นที่โหนด 1 รายชื่อ
โหนดที่พบเรียงตามลำดับดังนี้ 2 3 4 5 6 7 และ 8ถ้ากำหนดให้เริ่มต้นค้นที่โหนด 6 รายชื่อโหนดที่พบเรียงลำดับดังนี้ 4 8 1 7 5 2 และ 3

1.2 การค้นหาแบบกว้าง ในกราฟมีทิศทาง การค้นหาโหนดในกราฟทำได้ง่ายขึ้นถ้าใช้คิวเก็บลำดับของโหนดประชิดที่ต้องเยี่ยมต่อไป และใช้ตารางเก็บค่าโหนดประชิดของโหนดทุกโหนดในกราฟ การค้นหาแบบกว้างในกราฟจะพบโหนดตามลำดับดังนี้ A F C B D G E J และ K

2. การค้นหาแบบลึก (Depth-first Search)
จะต่างตรงที่จุดเริ่มต้นที่จะไปเยี่ยมโหนดในกราฟมีหลายจุด จึงต้องกำหนดจุดเริ่มต้นสำหรับเยี่ยมเป็นจุดแรก การค้นหาแบบลึกใช้หลักการคล้ายแบบลำดับของต้นไม้จากภาพในตัวอย่างต่อไปจะใช้โหนด A เป็นจุดเริ่มต้น การค้นหาจะเริ่มจากโหนดประชิดค่าแรกของโหนด A คือโหนด N1 แล้วดูว่าโหนดN1 มีโหนดประชิดหรือไม่ถ้ามีก็ค้นหาต่อไป โดยใช้แบบแผนการค้น เหมือนโหนด A จนครบ แล้ว
กลับไปค้นหาที่โหนดประชิดตัวที่ 2 ของโหนด A คือ โหนด N2 โดยใช้แบบแผนการค้นเดียวกับโหนด N1 ทำแบบเดียวกันจนครบถึงโหนด Nk

กราฟ มีน้ำหนัก หมายถึง กราฟที่ทุกเอดจ์ มีค่าน้ำหนักกำกับ ซึ่งค่าน้ำหนักอาจสื่อถึงระยะทาง เวลา ค่าใช้จ่าย เป็นต้น นิยมนำไปใช้
แก้ปัญหาหลัก ๆ 2 ปัญหา คือ
1. การสร้างต้นไม้ทอดข้ามน้อยที่สุด
(Minimum Spanning Trees :MST)
2. การหาเส้นทางที่สั้นที่สุด
(Shortest path)
1. การสร้างต้นไม้ทอดข้ามน้อยที่สุด
(Minimum Spanning Trees :MST)
Kruskal’s Algorithm
1. เรียงลำดับเอดจ์ ตามน้ำหนัก
2. สร้างป่าที่ประกอบด้วยต้นไม้ว่างที่มีแต่โหนด และไม่มีเส้นเชื่อม
3. เลือกเอดจ์ที่มีน้ำหนักน้อยที่สุดและยังไม่เคยถูกเลือกเลย ถ้ามีน้ำหนักซ้ำกันหลายค่าให้สุ่มมา 1เส้น
4. พิจารณาเอดจ์ที่จะเลือก ถ้านำมาประกอบในต้นไม้ทอดข้ามน้อยที่สุดแล้วเกิด วงรอบ ให้ตัดทิ้งนอกนั้นให้นำมาประกอบเป็นเอดจ์ในต้นไม้ทอดข้ามน้อยที่สุด
5. ตรวจสอบเอดจ์ที่ต้องอ่านในกราฟ ถ้ายังอ่านไม่หมดให้ไปทำข้อ 3
6. เลือกเอดจ์ที่เหลือและมีน้ำหนักน้อยที่สุดมา ตามตัวอย่าง คือ edges(6,7) edges (3,4 ) edges (5,6 ) นำมาเชื่อมต่อต้นไม่ในป่า
7. เลือกเอดจ์ที่เหลือและมีน้ำหนักน้อยที่สุด ตามตัวอย่าง คือ edges (5,7) จากนั้นให้ตัดทิ้งไม่นำมาเชื่อมต่อต้นไม้ในป่า เนื่องจากทำให้เกิดวงรอบ
8. เลือกเอดจ์ที่เหลือและมีน้ำหนักน้อยที่สุด ตามตัวอย่าง คือ edges (1,4) จากนั้นให้ตัดทิ้งไม่นำมาเชื่อมต่อต้นไม้ในป่า เนื่องจากทำให้เกิดวงรอบ
9. เลือกเอดจ์ที่เหลือและมีน้ำหนักน้อยที่สุดมา ตามตัวอย่าง คือ edges(3,5) นำมาเชื่อมต่อต้นไม่ในป่า เนื่องจากเป็นเอดจ์สุดท้าย

2. การหาเส้นทางที่สั้นที่สุด (Shortestpath) Dijkstra’s Algorithmหาเส้นทางที่สั้นที่สุดจากโหนดต้นทางไปโหนด
ใด ๆ ในกราฟ มีน้ำหนัก และน้ำหนักไม่เป็นลบ

การคำนวณหาระยะทางสั้นที่สุด จากโหนดต้นทางคือโหนด 1
ไปยังโหนดใด ๆ มีวิธีคำนวณดังนี้
1) เริ่มต้นโหนดที่เป็นจุดเริ่มต้น คือ โหนด 1 ไปไว้ที่เซต Sจากนั้นนำค่าน้ำหนักบนเอดจ์ (1,2) เอดจ์ (1,4) เอดจ์ (1,5)
และ เอดจ์ (1,6) ไปเขียนในตารางสำหรับ โหนด 3 ไม่ได้ เชื่อมต่อกับโหนดที่ 1 ดังนั้นจึงใช้ค่าอินฟินีตี้ (Infinity) แทน แสดงในตารางที่ปรากฏในบรรทัดIter= Initial
2) เลือก W ที่มีระยะทางสั้นที่สุด คือ โหนด 2 ไปไว้ที่เซต Sคำนวณ ระยะทางใหม่ ระยะทางสั้นที่สุด จากโหนด 1 ไปโหนด
อื่น ๆ เท่าเดิม ยกเว้นโหนด 3 ซึ่งขณะนี้มีวิถีกับโหนด 1 ดังนี้ (1,2,3) ระยะทางที่ได้มาจากน้ำหนักบนเอจน์เป็น (1,2) และ เอดจ์ (2,3)รวมกันคือ 70 จึงเขียนค่า 70 แทนค่าอินฟินีตีเดิม
3) เลือก W ที่มีระยะทางสั้นที่สุดคือโหนด 5 ไปไว้ที่เซต Sคำนวณหาระยะทางใหม่ปรากฏว่าถึงแม้จะมีโหนด 5 อยู่ในวิถีเส้นทางใหม่ แต่ระยะทางจากวิถีเดิมสั้นกว่า จึงคงค่าเดิมไว้ดังแสดงในตาราง
4) เลือก W ที่มีระยะทางสั้นที่สุดคือโหนด 4 ไปไว้ที่เซต Sคำนวณหาระยะทางใหม่ปรากฏว่า มีวิถีจากโหนด 1 ไปโหนด
3 รวม 2 วิถีดังนี้
วิถีที่ 1 คือ (1,2 และ3) มีค่าน้ำหนัก = 30+40 =70
วิถีที่ 2 คือ (1,4 และ3) มีค่าน้ำหนัก = 50+10 =60
เลือกน้ำหนักจากวิถีที่สั้นที่สุด คือ 60 ไปเขียนแทนค่าเดิม
5) เลือก W ที่มีระยะทางสั้นที่สุดคือโหนด 3 ไปไว้ที่เซต Sคำนวณหาระยะทางใหม่ปรากฏว่า มีวิถีจากโหนด 1 ไปโหนด 3

สรุปการเรียน DTS06-26-08-2552

Tree

ทรี (Tree) เป็นโครงสร้างข้อมูลที่ความสัมพันธ์ระหว่าง โหนดจะมีความสัมพันธ์ลดหลั่นกันเป็นลำดับชั้น (Hierarchical Relationship) แต่ละโหนดจะมีความสัมพันธ์กับโหนดในระดับที่ต่ำลงมา หนึ่งระดับได้หลาย ๆ โหนดรียกโหนดดังกล่าวว่า
โหนดแม่ (Parent orMother Node)โหนดที่อยู่ต่ำกว่าโหนดแม่อยู่หนึ่งระดับเรียกว่า โหนดลูก (Child or Son Node)
โหนดที่อยู่ในระดับสูงสุดและไม่มีโหนดแม่เรียกว่า โหนดราก (Root Node)โหนดที่มีโหนดแม่เป็นโหนดเดียวกันเรียกว่า โหนดพี่น้อง (Siblings)โหนดที่ไม่มีโหนดลูก เรียกว่าโหนดใบ (Leave Node)เส้นเชื่อมแสดงความสัมพันธ์ระหว่างโหนดสองโหนด
เรียกว่า กิ่ง (Branch)

การท่องไปในไบนารีทรี (Traversing Binary Tree)
วิธีการท่องไปนั้นมีด้วยกันหลายแบบแล้วแต่ว่าต้องการลำดับขั้นตอนการเยือนอย่างไร โหนดที่ถูกเยือนอาจเป็นโหนดแม่ (แทนด้วย N)ทรีย่อยทางซ้าย (แทนด้วย L)หรือทรีย่อยทางขวา (แทนด้วย R)วิธีการท่องเข้าไปไบนารีทรีที่นิยมใช้กันมากเป็นการท่องจากซ้ายไปขวา 3 แบบแรกเท่านั้นคือ NLR LNR และ LRN

1. การท่องไปแบบพรีออร์เดอร์(Preorder Traversal)เป็นการเดินเข้าไปเยือนโหนดต่าง ๆ ในทรีด้วยวิธี NLR มีขั้นตอนการเดินดังต่อไปนี้
(1) เยือนโหนดราก
(2) ท่องไปในทรีย่อยทางซ้ายแบบพรีออร์เดอร์
(3) ท่องไปในทรีย่อยทางขวาแบบพรีออร์เดอร์

2.การท่องไปแบบอินออร์เดอร์(Inorder Traversal)เป็นการเดินเข้าไปเยือนโหนดต่าง ๆในทรีด้วยวิธี LNR มีขั้นตอนการเดินดังต่อไปนี้
(1) ท่องไปในทรีย่อยทางซ้ายแบบอินออร์เดอร์
(2) เยือนโหนดราก
(3) ท่องไปในทรีย่อยทางขวาแบบอินออร์เดอร์

3. การท่องไปแบบโพสออร์เดอร์(Postorder Traversal)เป็นการเดินเข้าไปเยือนโหนดต่าง ๆในทรีด้วยวิธี LRN มีขั้นตอนการเดินดังต่อไปนี้
(1) ท่องไปในทรีย่อยทางซ้ายแบบโพสต์ออร์เดอร์
(2) ท่องไปในทรีย่อยทางขวาแบบโพสต์ออร์เดอร์
(3) เยือนโหนดราก

ไบนารีเซิร์ชทรี
ไบนารีเซิร์ชทรี (Binary Search Tree)เป็นไบนารีทรีที่มีคุณสมบัติที่ว่าทุก ๆ โหนดในทรี ค่าของโหนดรากมีค่ามากกว่าค่าของทุกโหนดในทรีย่อยทางซ้าย และมีค่าน้อยกว่าหรือเท่ากับค่าของทุกโหนดในทรีย่อยทางขวาและในแต่ละทรีย่อยก็มี คุณสมบัติเช่นเดียวกัน

สรุปการเรียน DTS05-24-06-2552

Queue

คิว (Queue) เป็นโครงสร้างข้อมูลแบบเชิงเส้นหรือลิเนียร์ลิสต์ซึ่งการเพิ่มข้อมูลจะกระทำที่ปลายข้างหนึ่งซึ่งเรียกว่าส่วนท้ายหรือ
เรียร์ (rear) และการนำข้อมูลออกจะกระทำที่ปลายอีกข้างหนึ่งซึ่งเรียกว่า ส่วนหน้า หรือฟรอนต์(front)

ลักษณะการทำงานของคิวเป็นลักษณะของการเข้าก่อนออกก่อนหรือที่เรียกว่า FIFO (First In First Out)
การทำงานของคิว
enqueue (queue, newElement)หมายถึง การใส่ข้อมูลnewElement ลงไปที่ส่วนเรียร์
dequeue (queue, element)หมายถึง การนำออกจากส่วนหน้าของคิวและให้ ข้อมูลนั้นกับ element

การแทนที่ข้อมูลของคิวสามารถทำได้ 2 วิธี คือ
1. การแทนที่ข้อมูลของคิวแบบลิงค์ลิสต์
2. การแทนที่ข้อมูลของคิวแบบอะเรย์

การแทนที่ข้อมูลของสแตกแบบลิงค์ลิสต์จะประกอบไปด้วย 2 ส่วน คือ
1. Head Nodeจะประกอบไปด้วย 3 ส่วนคือพอยเตอร์จำนวน 2 ตัว คือ Front และ rearกับจำนวนสมาชิกในคิว
2. Data Node จะประกอบไปด้วย
ข้อมูล (Data) และพอยเตอร์ที่ชี้ไปยังข้อมูลตัวถัดไป

การดำเนินการเกี่ยวกับคิว
การดำเนินการเกี่ยวกับคิว ได้แก่
1. Create Queue จัดสรรหน่วยความจำให้แก่ Head Node และให้ค่า pointer ทั้ง 2 ตัวมีค่าเป็น null และจำนวน
สมาชิกเป็น 0
2. Enqueue การเพิ่มข้อมูลเข้าไปในคิว
3. Dequeue การนำข้อมูลออกจากคิว
4. Queue Front เป็นการนำข้อมูลที่อยู่ส่วนต้นของคิวมาแสดง
5. Queue Rear เป็นการนำข้อมูลที่อยู่ส่วนท้ายของคิวมาแสดง
6. Empty Queue เป็นการตรวจสอบว่าคิวว่างหรือไม่
7. Full Queue เป็นการตรวจสอบว่าคิวเต็มหรือไม่
8. Queue Count เป็นการนับจำนวนสมาชิกที่อยู่ในคิว
9. Destroy Queue เป็นการลบข้อมูลทั้งหมดที่อยู่ในคิว


การแทนที่ข้อมูลของคิวแบบอะเรย์
การนำข้อมูลเข้าสู่คิว จะไม่สามารถนำเข้าในขณะที่คิวเต็ม หรือไม่มีที่ว่าง ถ้าพยายามนำเข้าจะทำให้เกิดความผิดพลาดที่เรียกว่า overflowการนำข้อมูลออกจากคิว จะไม่สามารถนำอะไรออกจากคิวที่ว่างเปล่าได้ ถ้าพยายามจะทำให้เกิดความผิดพลาดที่เรียกว่าunderflowในกรณีที่เป็นคิวแบบวงกลมคิวจะเต็มก็ต่อเมื่อมีการเพิ่มข้อมูลเข้าไปในคิวเรื่อย ๆ จนกระทั่ง rearมีค่าน้อยกว่า front อยู่หนึ่งค่าคือ rear = front - 1


การประยุกต์ใช้คิว
คิวถูกประยุกต์ใช้มากในการจำลองระบบงานธุรกิจ เช่น การให้บริการลูกค้า ต้องวิเคราะห์จำนวนลูกค้าในคิวที่เหมาะสมว่าควรเป็นจำนวนเท่าใด เพื่อให้ลูกค้าเสียเวลาน้อยที่สุด ในด้านคอมพิวเตอร์ ได้นำคิวเข้ามาใช้ คือในระบบปฏิบัติการ (OperationSystem) ในเรื่องของคิวของงานที่เข้ามาทำงาน (ขอใช้ทรัพยากรระบบของ CPU) จะจัดให้งานที่เข้ามาได้ทำงาน
ตามลำดับความสำคัญ

สรุปการเรียน DTS04-22-07-2552

Stack

เป็นโครงสร้างข้อมูลแบบเชิงเส้น ที่มีการใส่ข้อมูลเข้า และนำข้อมูลออกเพียงด้านเดียว ดังนั้น ข้อมูลที่เข้าไปอยู่ใน stack ก่อนจะออกจาก stack หลังข้อมูลที่เข้าไปใน stack ทีหลัง นั่นคือ การ "เข้าทีหลังแต่ออกก่อน" (Last In First Out : LIFO

การกระทำ(Operation) ที่เกี่ยวข้องกับโครงสร้างข้อมูลแบบ Stack
ปฏิบัติการพื้นฐานของสแตกได้แก่ push คือการนำข้อมูลเก็บในสแตก และ pop คือการนำข้อมูลออกจากสแตก ซึ่งทั้งสองกระบวนการ จะกระทำที่ส่วนบนสุดของสแตกเสมอ โดยปกติแล้วมักกำหนดให้มีตัวชี้ส่วนบนสุดของสแตก เรียกว่า top ส่วนปฏิบัติการอื่น ๆ เป็นปฏิบัติการที่เกี่ยวเนื่องกับการ push และ pop มีดังนี้
การสร้างสแตก (CREATE)
การทดสอบว่า stack ว่างหรือไม่(EMPTY)
การทดสอบว่า stack เต็มหรือไม่(FULL)
การทำให้ stack เป็น stack ว่าง(CLEAR)
การนำข้อมูลเข้าสู่สแตก (Push) กระทำที่ส่วนบนของสแตก (Top) ซึ่งต้องมีการตรวจสอบก่อนว่าสแตกเต็มหรือไม่
และการนำข้อมูลออกจากสแตก (Pop) กระทำที่ส่วนบนของสแตกเช่นกัน โดยตรวจสอบว่ามีสมาชิกอยู่ในสแตกหรือไม่ (ตรวจสอบว่าสแตกว่างเปล่าหรือไม่)


การนำข้อมูลเข้าไปในกองซ้อน (Push)

เป็นการดำเนินการที่นำข้อมูลเข้าไปเก็บไว้ด้านบนสุดของกองซ้อน (Top of the Stack) เรื่อย ๆ จนกว่ากองซ้อนไม่สามารถนำข้อมูลเข้าไปเก็บได้
จะเรียกว่า กองซ้อนเต็ม (Stack Full)

การนำข้อมูลออกจากกองซ้อน (Pop)
การทำงานจะตรงข้ามกับ Push
จะดึงเอาข้อมูลที่อยู่บนสุดออกมาก่อน แต่ก่อนที่จะดึงจะมีการตรวจสอบว่ากองซ้อนว่างหรือไม่
ถ้าว่างจะไม่สามารถนำข้อมูลออกได้ แสดงว่ากองซ้อนว่าง (Stack Empty)
ถ้าไม่ว่างจะนำเอาข้อมูลออกแล้วเลื่อนตัวชี้ไปยังตำแหน่งถัดลงไป


ตัวอย่างของ stack
1. การหยิบกินของขนมเตสโต้ที่อยู่ในกล่องทรงกระบอก ซึ่งมันจะมีการบรรจุแผ่นมันฝรั่งให้เต็มกระบอก เวลาหยิบกินก็ต้องหยิบกินแผ่นข้างบนก่อน ซึ่งแผ่นข้างบนก็หมายถึงแผ่นที่บรรจุทีหลังนั้นเอง
2. การยกข้าวสารในกระสอบซึ่งมันจะมีการวางเรียงกันเป็นชั้น ๆ เวลาที่เราจะยกข้าวที่ละกระสอบเราก็ต้องยกกระสอบที่อยู่ข้างบนสุดก่อน ซึ่งกระสอบที่อยู่บนสุดเป็นกระสอบที่มาหลังสุด
3. การหยิบแผ่นซีดีที่อยู่ในกล้องบรรจุหลายสิบแผ่น เวลาหยิบก็ต้องหยิบแผ่นที่อยู่บนสุดก่อน
4. การใช้สก็อตเทฟ เวลาเราจะใช้เราก็ต้องใช้แผ่นที่อยู่บนสุดก่อน
5. การจอดรถที่มีการจดหลาย ๆ ชั้นซ้อนกัน เวลารถที่มาก่อนจะถอยออก ก็ต้องให้รถที่มันที่หลังที่ขวางรถเราอยู่ให้ถอยออกไปก่อนเราถึงจะถอยรถของเราได้

สรุปการเรียน DTS03-15-07-2552

Linked List

ลิงค์ลิสต์ (Linked List) เป็นวิธีการเก็บข้อมูลอย่างต่อเนื่องของอิลิเมนต์ต่าง ๆ โดยมีพอยเตอร์เป็นตัวเชื่อมต่อแต่ละอิลิเมนท์ เรียกว่าโนด (Node) ซึ่งในแต่ละโนดจะประกอบไปด้วย 2 ส่วน คือData จะเก็บข้อมูลของอิลิเมนท์ และส่วนที่สอง คือ LinkField จะทำหน้าที่เก็บตำแหน่งของโนดต่อไปในลิสต์ในส่วนของ data อาจจะเป็นรายการเดี่ยวหรือเป็นเรคคอร์ดก็ได้ในส่วนของ link จะเป็นส่วนที่เก็บตำแหน่งของโหนดถัดไป ในโหนดสุดท้ายจะเก็บค่า Nullซึ่งไม่ได้ชี้ไปยังตำแหน่งใด ๆ เป็นตัวบอกการสิ้นสุดของลิสต์
ในลิงค์ลิสต์จะมีตัวแปรสำหรับชี้ตำแหน่งลิสต์ (List pointer variable)ซึ่งเป็นที่เก็บตำแหน่งเริ่มต้นของลิสต์ ซึ่งก็คือ
โหนดแรกของลิสต์นั่นเอง ถ้าลิสต์ไม่มีข้อมูล ข้อมูลในโหนดแรกของลิสต์จะเป็นNull

โครงสร้างข้อมูลแบบลิงค์ลิสต์
โครงสร้างข้อมูลแบบลิงค์ลิสต์จะแบ่งเป็น 2 ส่วน คือ
1. Head Structure จะประกอบไปด้วย 3 ส่วนได้แก่ จำนวนโหนดในลิสต์ (Count) พอยเตอร์ที่ชี้ไปยังโหนดที่เข้าถึง (Pos) และพอยเตอร์ที่ชี้ไปยังโหนดข้อมูลแรกของลิสต์ (Head)
2. Data Node Structure จะประกอบไปด้วยข้อมูล(Data) และพอยเตอร์ที่ชี้ไปยังข้อมูลตัวถัดไป


กระบวนงานและฟังก์ชั่นที่ใช้ดำเนินงานพื้นฐาน
1. กระบวนงาน Create List
หน้าที่ สร้างลิสต์ว่าง
ผลลัพธ์ ลิสต์ว่าง
2. กระบวนงาน Insert Node
หน้าที่เพิ่มข้อมูลลงไปในลิสต์บริเวณตำแหน่งที่ต้องการข้อมูลนำเข้า ลิสต์ ข้อมูล และตำแหน่ง
ผลลัพธ์ ลิสต์ที่มีการเปลี่ยนแปลง
3. กระบวนงาน Delete Nodeหน้าที่ ลบสมาชิกในลิสต์บริเวณตำแหน่งที่ต้องการข้อมูลนำเข้า ข้อมูลและตำแหน่ง
ผลลัพธ์ ลิสต์ที่มีการเปลี่ยนแปลง
4. กระบวนงาน Search listหน้าที่ ค้นหาข้อมูลในลิสต์ที่ต้องการข้อมูลนำเข้าลิสต์
ผลลัพธ์ ค่าจริงถ้าพบข้อมูล ค่าเท็จถ้าไม่พบข้อมูล
5. กระบวนงาน Traverseหน้าที่ ท่องไปในลิสต์เพื่อเข้าถึงและประมวลผลข้อมูลนำเข้าลิสต์
ผลลัพธ์ ขึ้นกับการประมวลผล เช่นเปลี่ยนแปลงค่าใน node , รวมฟิลด์ในลิสต์ ,คำนวณค่าเฉลี่ยของฟิลด์ เป็นต้น
6. กระบวนงาน Retrieve Nodeหน้าที่ หาตำแหน่งข้อมูลจากลิสต์ข้อมูลนำเข้าลิสต์
ผลลัพธ์ ตำแหน่งข้อมูลที่อยู่ในลิสต์
7. ฟังก์ชั่น EmptyList
หน้าที่ ทดสอบว่าลิสต์ว่างข้อมูลนำเข้า ลิสต์
ผลลัพธ์ เป็นจริง ถ้าลิสต์ว่าง
เป็นเท็จ ถ้าลิสต์ไม่ว่าง
8. ฟังก์ชั่น FullList
หน้าที่ ทดสอบว่าลิสต์เต็มหรือไม่ข้อมูล
นำเข้าลิสต์
ผลลัพธ์ เป็นจริง ถ้าหน่วยความจำเต็ม
เป็นเท็จ ถ้าสามารถมีโหนดอื่น
9. ฟังก์ชั่น list count
หน้าที่ นับจำนวนข้อมูลที่อยู่ในลิสต์
ข้อมูลนำเข้าลิสต์
ผลลัพธ์ จำนวนข้อมูลที่อยู่ในลิสต์
10. กระบวนงาน destroy list
หน้าที่ ทำลายลิสต์
ข้อมูลนำเข้า ลิสต์
ผลลัพธ์ ไม่มีลิสต์


Linked List แบบซับซ้อน
1. Circular Linked List เป็นลิงค์ลิสต์ที่สมาชิกตัวสุดท้ายมีตัวชี้ (list) ชี้ไปที่สมาชิกตัวแรกของลิงค์ลิสต์ จะมีการทำงานไปในทิศทางเดียวเท่านั้นคือเป็นแบบวงกลม
2. Double Linked List เป็นลิงค์ลิสต์ที่มีทิศทางการทำงานแบบ 2 ทิศทาง ในลิงค์ลิสต์แบบ 2ทิศทาง ส่วนข้อมูลจะมีตัวชี้ไปที่ข้อมูลก่อนหน้า (backward pointer) และตัวชี้ข้อมูลถัดไป(forward pointer)

สรุปการเรียน DTS02-01-07-2552

Set and String

โครงสร้างข้อมูล Set

เป็นโครงสร้างข้อมูลที่ข้อมูลแต่ละตัวไม่มีความสัมพันธ์กัน ในภาษาซีจะไม่มีประเภทข้อมูลแบบเซ็ตนี้เหมือนกับในภาษาปาสคาล แต่สามารถใช้หลักการของการดำเนินงานแบบเซ็ตมาใช้ได้
ตัวดำเนินการของเซ็ต (Set operators)
ประกอบด้วย
- set intersection
- set union
- set difference เป็นต้น


โครงสร้างข้อมูล String

สตริง (String) หรือ สตริงของอักขระ (CharacterString) เป็นข้อมูลที่ประกอบไปด้วย ตัวอักษร ตัวเลขหรือเครื่องหมายเรียงติดต่อกันไป รวมทั้งช่องว่างการประยุกต์ใช้คอมพิวเตอร์ที่เกี่ยวกับข้อมูลที่เป็นสตริงมีการนำไปใช้สร้างโปรแกรมประเภทบรรณาธิการข้อความ(text editor) หรือโปรแกรมประเภทประมวลผลคำ (wordprocessing) ซึ่งมีการทำงานที่อำนวยความสะดวกหลายอย่างเช่น การตรวจสอบข้อความ การจัดแนวข้อความในแต่ละย่อหน้า และการค้นหาคำ เป็นต้น

สตริง คือ อะเรย์ของอักขระ
เช่น char a[6]
อาจจะเป็นอะเรย์ขนาด 6 ช่องอักขระ หรือเป็นสตริงขนาด 5 อักขระก็ได้ โดยจุดสิ้นสุดของstring จะจบด้วย \0 หรือ null character เช่น
char a[ ]={‘H’, ‘E’, ‘L’, ‘L’, ‘O’, ‘\0’};
char a[ ]=“HELLO”;

การกำหนดสตริง
การกำหนดสตริงทำได้หลายแบบ คือ
1. กำหนดเป็นสตริงที่มีค่าคงตัว
(String Constants)
2. กำหนดโดยใช้ตัวแปรอะเรย์หรือพอยเตอร์

การกำหนดค่าให้กับสตริงนั้น เราจะใช้เครื่องหมาย double
quote (“ ”) เช่น “abc” คือ ชุดของอักขระที่มีขนาด 4 (รวม \0 ด้วย)
ตัวอย่าง

S e m i \0
adrress 16 17 18 19 20


#define NME “Semi”
main ( ){
char *cpntr;
cpntr=NME;
printf(“con\n”);
printf(“%s, %u, %c\n”, “con”, “duc”,*“tor”);
printf(““%s, %u, %c\n”, NME, NME,*NME);
printf(““%s, %u, %c\n”, cpntr, cpntr,*cpntr);
}

ผลการรันโปรแกรม

con
con, 37, t
Semi, 16, S
Semi, 16, S


การกำหนดค่าคงตัวสตริงให้แก่ตัวแปรพอยต์เตอร์และอะเรย์

สามารถกำหนดค่าคงตัวสตริงให้พอยเตอร์
หรืออะเรย์ได้ในฐานะค่าเริ่มต้น
เช่น main ( ) {
char ary[ ] = “This is the house. ”;
char *cpntr=“This is the door.”;
printf(“%s %s”,ary,cpntr);
}

ผลการรัน
This is the house. This is the door.


อะเรย์ของสตริง
ถ้าหากมีสตริงจำนวนมาก ก็ควรจะทำให้เป็นอะเรย์ของสตริง เพื่อที่จะเขียนโปรแกรมได้สะดวก การสร้างอะเรย์ของสตริง สามารถสร้างได้ทั้งแบบที่ให้ค่าเริ่มต้นและแบบที่กำหนดเป็นตัวแปร

อะเรย์ของสตริงที่ยาวไม่เท่ากัน
ทำได้เฉพาะเมื่อมีการกำหนดค่าเริ่มต้นเท่านั้น

Structure

struct payroll{
int acct_no;
float salary;
};
struct customer{
int code_no;
char name[30];
int age;
char occupation[20];
char address[60];
char sex[6];
struct payroll salary1;
}
customer1;

สรุปการเรียน DTS01-24-06-2552

อาเรย์ (Array)

ตัวแปรอาเรย์สามารถเก็บข้อมูลหลายๆข้อมูลไว้ได้โดยไม่ต้องใช้ตัวแปรหลายตัว เช่นถ้าต้องการเก็บอายุของเพื่อนทั้ง 20 คน ถ้าเราใช้ตัวแปรแบบ int เราจะต้องประกาศตัวแปร age1, age2, age3,.....,age20 ให้เป็นแบบ int ซึ่งเป็นการประกาศตัวแปรถึง 20 ตัวด้วยกัน แต่ถ้าใช้อาเรย์เราประกาศตัวแปร age ให้เป็นอาเรย์แบบ int เพียงตัวเดียวก็สามารถเก็บค่าทั้ง 20 ค่าได้แล้ว

อาเรย์ 1 มิติ (One-Dimensional Array)

เราสามารถสร้างตัวแปรอาเรย์ของข้อมูลชนิดต่างๆได้ไม่ว่าจะเป็นอาเรย์แบบ int, char, float ดังตัวอย่างต่อไปนี้
void main()
{
int age [5];
double grade [5];
char s [5];....}

จากตัวอย่างเป็นการประกาศตัวแปรชื่อ age ให้เป็นอาเรย์ของข้อมูลชนิด int ที่มีขนาดเท่ากับ 5 ดังนั้นตัวแปร age จะสามารถเก็บเลขจำนวนเต็มได้ถึง 5 จำนวน สำหรับตัวแปร grade ถูกประกาศเป็นอาเรย์ของข้อมูลชนิด double และมีขนาดเท่ากับ 5 เช่นเดียวกัน เราจึงสามารถเก็บเลขทศนิยมไว้ในตัวแปร grade ได้ 5 จำนวน และการประกาศตัวแปร s ให้เป็นอาเรย์ของข้อมูลชนิด char ที่มีขนาด 5 ตัวอักษร

จึงเก็บตัวอักษรได้ 5 ตัวเมื่อเราประกาศตัวแปรอาเรย์ทั้ง 3 ตัวคือ age, grade และ s แล้ว ในหน่วยความจำจะมีการจองพื้นที่เอาไว้ตามจำนวนที่กำหนด โดยตัวแปร age และ grade นั้นจะมีการเตรียมพื้นที่ว่างในหน่วยความจำสำหรับเก็บค่าตัวแปรละ 5 ค่า และตัวแปร s ก็มีการเตรียมพื้นที่เอาไว้เก็บตัวอักษร 5 ตัว

การนำค่าใส่ลงไปในตัวแปรอาเรย์ตัวแปรอาเรย์นั้นสามารถเก็บค่าได้หลายๆค่า โดยแต่ละค่าก็จะเหมือนกับเป็นตัวแปร 1 ตัว เช่นถ้าเราประกาศตัวแปร int age [5] ก็เหมือนกับว่าเรามีตัวแปร age ถึง 5 ตัว ซึ่งแต่ละตัวนี้เราเรียกว่าสมาชิกของอาเรย์ การอ้างถึงสมาชิกของอาเรย์จะต้องใช้หมายเลขลำดับ โดยเริ่มจาก 0,1,2,...ไปเรื่อยๆจนถึง” ขนาดของอาเรย์ลบด้วย 1” เช่นถ้าเราสร้างอาเรย์ int age [5] การอ้างถึงสมาชิกของอาเรย์จะใช้หมายเลข 0 ถึง 4 ถ้าเรานำเอาค่า 20, 21, 23, และ 26 มากำหนดให้กับสมาชิกลำดับที่ 0, 1, 2 และ 3 ของอาเรย์ age ตามลำดับ

เราจะเขียนโปรแกรมดังนี้

int age [5];
age [0] = 20;
age [1] = 21;
age [2] = 23;
age [3] = 26;
จะเห็นว่าตัวแปร age เป็นอาเรย์แบบ int ซึ่งเก็บเลขจำนวนเต็มได้ 5 ค่า แต่จากตัวอย่างเรากำหนดค่าให้กับสมาชิกลำดับที่ 0 ถึง 3 โดยไม่ได้กำหนดค่าให้กับสมาชิกลำดับที่ 4 เพราะว่าการใส่ข้อมูลลงในอาเรย์นั้นไม่จำเป็นจะต้องใส่ทุกๆช่องให้ครบจึงจะใช้งานได้ ช่องใดไม่ได้ใส่ค่าลงไป มันก็ไม่เก็บค่าอะไรไว้จะเป็นช่องว่างๆไปโดยอัตโนมัติ
อาเรย์ของข้อมูลชนิด char คือตัวแปรสตริงตัวแปรอาเรย์ของข้อมูลชนิด char อีกนัยหนึ่งก็คือตัวแปรแบบข้อความหรือตัวแปรสตริง(String) ตัวแปรสตริงคือการนำเอาตัวแปรแบบ char มาเรียงต่อๆกัน ซึ่งตัวแปร char ที่เรียงต่อกันก็เรียกได้ว่าเป็นตัวแปรอาเรย์ของข้อมูลชนิด char นั่นเอง จึงสรุปได้ว่า ”สตริง” กับ “อาเรย์ของ ข้อมูลชนิด char” คือสิ่งเดียวกัน
ตัวแปรอาเรย์ของข้อมูลชนิด char จะแตกต่างจากอาเรย์ของ int, double หรือแบบอื่นๆ เพราะว่าสมาชิกตัวสุดท้ายของอาเรย์แบบ char จะใช้เก็บรหัสสิ้นสุดข้อความ ด้วยเหตุนี้ถ้าเราประกาศตัวแปรอาเรย์แบบ char เพื่อเก็บข้อความ เราจะต้องประกาศอาเรย์ให้มีขนาดมากกว่าจำนวนตัวอักษรของข้อความที่ต้องการเก็บอย่างน้อย 1 ตัวอักษร
สมมติว่าเราประกาศตัวแปรอาเรย์แบบ char เพื่อที่จะเก็บคำว่า “Computer” ซึ่งมีทั้งหมด 8 ตัวอักษร เราจะต้องประกาศตัวแปรอาเรย์แบบ char ที่มีขนาด 9 ตัวอักษร นอกจากนี้การกำหนดค่าให้กับตัวแปรอาเรย์แบบ char หรือตัวแปรสตริงนี้ยังสามารถทำไปพร้อมกับการประกาศตัวแปรได้เลย ดังนี้
char s[5] = “GIRL”;
หรือchar s[5] = { ‘G’, ‘I’, ‘R’, ‘L’ }

การนำค่าในอาเรย์ไปใช้การใช้งานตัวแปรอาเรย์แบบ char นั้น โดยมากจะใช้รับค่าที่เป็นข้อความ เช่นชื่อ, เบอร์โทรศัพท์, ที่อยู่, อีเมล์, ชื่อเว็ปไซท์ เป็นต้น ดังตัวอย่างต่อไปนี้

#include void main()
{
char s[10];
printf (“What is your name?\n”);
scanf (“%s”, s);
printf (“You are %s. \n”, s);
}
ผลการรันโปรแกรม
What is your name?
robertYou are robert.

จากตัวอย่างเราได้ประกาศอาเรย์ s เอาไว้ 10 ช่อง เพื่อให้เพียงพอต่อการเก็บชื่อโดยประมาณเอาไว้ 10

อาเรย์ 2 มิติ (Two-Dimensional Array)

อาเรย์ 2 มิติจะเก็บข้อมูลไว้ในลักษณะของตาราง การสร้างอาเรย์ 2 มิตินั้นเราจะเขียนโค้ดภาษาซีดังนี้
int a[3][3];
int b[2][3];
การนำค่าที่ต้องการเก็บในอาเรย์เราจะต้องอ้างถึงลำดับของสมาชิกช่องนั้นๆ ทั้งลำดับในแนวนอนและลำดับในแนวตั้ง หรือจะมองในลักษณะของคู่ลำดับก็ได้ดังรูปต่อไปนี้
int a[3][3];
a[0][0] a[1][0] a[2][0]
a[0][1] a[1][1] a[2][1]
a[0][2] a[1][2] a[2][2]

จะเห็นว่าหมายเลขลำดับของอาเรย์ในแต่ละแนวเริ่มต้นจาก 0 จนถึง “ขนาดในแนวนั้นลบด้วย 1” เช่น ถ้าประกาศอาเรย์ 2 มิติขนาด 3x3 ลำดับในแนวนอนก็จะเริ่มจาก 0 ถึง 2 รวมทั้งหมด 3 ช่อง และในแนวตั้งก็จะเริ่มจาก 0 ถึง 2 รวมทั้งหมด 3 ช่องเช่นกัน

สำหรับวิธีการนำเอาข้อมูลใส่ลงในตัวแปรอาเรย์ 2 มิตินี้ก็จะใช้หลักการเดียวกันกับอาเรย์ 1 มิติ โดยระบุช่องที่ต้องการใส่ค่าลงไป เช่นถ้าจะใส่ค่า 10 ลงในช่อง a[1][2] เราจะเขียนโปรแกรมดังนี้
int a[3][3];
a[1][2] = 10;
int a[3][3];
a[0][0] a[1][0] a[2][0]
a[0][1] a[1][1] a[2][1]
a[0][2] 10 a[2][2]

การอ้างอิงสมาชิกของอาเรย์ 2 มิติ จะใช้การระบุเลขลำดับสองตัวเรียงกัน คือ [x][y] โดย x เป็นเลขที่บอกว่าอยู่ช่องที่เท่าไหร่ในแนวนอนและ y บอกว่าอยู่ช่องที่เท่าไหร่ในแนวตั้ง



Record or Structure

เป็นโครงสร้างข้อมูลที่ประกอบขึ้นจากข้อมูลพื้นฐานต่างประเภทกัน รวมเป็นหนึ่งชุด คือ จะประกอบด้วย Date element หรือ field ต่างประเภทกันอยู่ด้วยกันในภาษาซี ก็คือการกำหนดข้อมูลเป็นรูปแบบของ Structure

Structure คือ โครงสร้างที่มีสมาชิกแต่ละตัวมีประเภทข้อมูลแตกต่างกันได้ ซึ่งอาจมีสมาชิกเป็นจำนวนเต็ม ทศนิยม อักขระ อะเรย์ หรือพอยเตอร์

การประกาศสมาชิกแต่ละตัวของ structure
สมาชิกแต่ละตัว จะเป็นตัวแปรธรรมดา พอยน์เตอร์ หรือ structure ตัวอื่นก็ได้ แต่ชื่อสมาชิกต้องแตกต่างกัน
ตัวอย่าง
struct employee{
char name[30];
int age;
float salary;
}personal;
เป็นการกำหนดให้ตัวแปร employee เป็นชื่อกลุ่ม structure ที่ประกอบด้วย name[30],age และ salary โดยมีตัวแปร personal เป็นตัวแปรชนิดโครงสร้าง ที่มีข้อมูลแบบเดียวกันตัวแปร employee

การอ้างถึงตัวแปรที่อยู่ในตัวแปรชนิดโครงสร้าง
รูปแบบ
struct-variable element-name
struct-vaiable ชื่อตัวแปรชนิดโครงสร้าง
element-name ชื่อตัวแปรที่อยู่ภายใน structure
ตัวอย่าง
struct empl;yee{
char name[30];
char address[20];
float salary;
}personal;
ถ้าต้องการนำตัวแปร salary มาใช้งานก็จะอ้างถึงตัวแปร salary ได้โดย
personal salary

อะเรย์ชริดโครงสร้าง
รูปแบบ
struct struct-name{
type name-1;
type name-2;
.....................
type name-n;
}struct-array variable;
ตัวอย่าง
struct employee{
char name[30];
int age;
float salary;
}input[5];
จากตัวอย่าง input เป็นอะเรย์มีสมาชิกสูงสุดได้ 5 ตัว การอ้างถึงสมาชิกในอะเรย์ ทำได้โดยการระบุ subscript และระบุสมาชิก ใน structure
รูปแบบ
struct-array-name[subscript].member-name
ตัวอย่าง
ถ้าต้องการเรียกใช้เงินเดือนของสมาชิกของอะเรย์ input ตัวที่ 2 สามารถอ้างถึงได้ดังนี้
input[1].salary

ประวัติส่วนตัว

ชื่อ-นามสกุล: นายสมชาย เดเบาะ

เกิด: วันพุธที่ 6 พฤษภาคม 2530

ส่วนสูง/น้ำหนัก: 172 ซม./63 กก.

ภูมิลำเนาเดิม: 11 ม. 4 ต. ธารน้ำทิพย์ อ. เบตง จ. ยะลา 95110

ที่อยู่ปัจจุบัน: 471/24 ถ. ราชวิถึ ซ. ส่วนบุคคล ราชเทวี กรุงเทพฯ 10400

จบจาก: วิทยาลัยการอาชีพเบตง

ปัจจุบัน: ปีสาม คณะวิทยาการจัดการ มหาวิทยาลัยราชภัฏสวนดุสิต

สีตา: น้ำตาลสีที่ชอบ: ขาว, ดำ, เอิร์ธโทน เช่น สีอิฐ, สีเขียว, สีเบจ

แนวเพลงที่ชอบ: ป๊อปร็อค

หนังที่ชอบดู: แนวดราม่า แอคชั่น

นักแสดงไทยที่ชื่นชอบ: เป้ยปานวาด แอน ป็อก

สัตว์เลี้ยงที่ชอบ: นก แมวงานอดิเรก: ดูหนัง ฟังเพลง ค้นคว้า เล่นเน็ต

กีฬาที่ชอบ: แบตมินตัน

ความสนใจ: การท่องเที่ยว การเดินทาง สุขภาพ บ้าน รถยนต์ เทคโนโลยี

ความใฝ่ฝัน: ข้าราชการพลเรือน

อุปนิสัย: ไม่ดื่มเหล้า ไม่สูบบุหรี่ เป็นคนตรง ไม่ชอบการดูถูกเหยียดหยาม

คติประจำใจ: ทำวันนี้ให้ดีที่สุด

คติในการดำเนินชีวิต: อ่อนน้อมถ่อมตน สุภาพเรียบร้อย ถูกกาลเทศะ

อีเมล์: somchai_bt@hotmail.com

เว็บไซต์: http://langyala.blogspot.com/

เบอร์โทรศัพท์: 0800713960